Tajemniczy ogród -Levens Hall Gardens

Ta historia mogłaby zacząć się jak bajka: „W małym miesteczku Kendal, tam, gdzie malownicze jeziora i góry Kumbrii tworzą niesmowitą krainę, tam, gdzie od północny kraj Szekspira styka się z Kaledonią, dzisiaj zwaną Szkocją, a od wschodu graniczy z Morzem Irlandzkim, zatopiona w bogactwie zieleni, leży posiadłość Levens Hall”.

Tak naprawdę nic nie stoi na przeszkodzie, aby kontynuować tę opowieść w podobnym stylu, bowiem miejsce jak najbardziej utrzymane jest w klimacie baśniowym. Ogrody mieszczące się na terenie posiadłości, skradły w całości moje serce, najchętniej wcale bym stamtąd nie wychodziła.

Levens Hall Gardens są kwintesencją tego, za co miłośnicy ogrodów angielskich darzą je tak wielkim uczuciem. Na powierzchni dziesięciu arów rozprzestrzenia się raj dla oczu i duszy; miejsce, w którym kwiaty, drzewa, warzywa, krzewy tworzą doskonałe kompozycje, układając się tym samym w nieopisany hymn na cześć przyrody.

Na samym początku, niczym delikatne, a zarazem zmysłowe preludium, wita nas ogród różany. Intensywny zapach królewkich kwiatów pobudza nasze nozdrza, od pierwszych kroków zostajemy uwrażliwieni na zapach oraz intensywne skupiska barw.
Zanurzając się coraz głębiej między zielone ściany, mam nieodparte wrażenie, jakbym nagle przeniosła się do tajemniczego świata Alicji z Krainy Czarów.

Mistrzowskie, dopracowane w najdrobniejszych szczegółach rabaty, na pierwszy rzut oka wydają się wielobarwnymi plamami odznaczającymi się na tle nieskazitelnie przystrzyżonych trawników. Co ciekawe, nigdzie nie dostrzegam tabliczki: „Nie deptać trawy”, przez co spacer nabiera jeszcze większej mocy, bo z bliska można dokładniej przyjrzeć się zbierającym pyłek pszczołom, wesoło unoszącym się ponad kielichami kwiatów.

W każdej ze swych części ogród przybiera różnorodne formy, ale ani na chwilę nie panuje tu chaos. Znajduje się tu ogród kwiatowy i różany, o którym była mowa wyżej, warzywniak oraz ogródek ziołowy, sad i labirynt wierzbowy, fontanny, aleje, trawniki oraz nietypowa galeria żywych rzeźb, o której kilka słów poniżej.

Misternie wijący się groszek po drewnianej konstrukcji, żółta i zielona cukinia układająca się na brunatnej ziemi w kolorowy deseń, niesamowite liście funki, żurawki czy paproci – osobno każda z tych roślin stanowi okazałą ozdobę, a w grupie z innymi nabiera dodatkowej roli, kolorem i kształtem podkreślając swoją i innych oryginalność.

Wśród ukwieconych rabat drzewa owocowe, które bynajmniej nie zapomniały o swojej pierwotnej funkcji i nadal rodzą wspaniałe owoce, które wykorzystywane są w kuchni posiadłości. Z jabłek produkowany jest na przykład cydr oraz w sezonie pieczone są ciasta jabłkowe.

Misterne zaplatania drzew niczym delikatna makrama tworzą gęste ściany, a z nich powstają długie, imponujące tunele.

Niby przypadkowo posiane, wyrosły cudowne, bogate w kwiatostany rośliny, choć tak naprawdę wszystko tutaj zdaje się być projekcją wielkiego, misternie wykonanego planu. Niesamowita dzikość natury, pozornie ujarzmiona przez człowieka, poddaje się jego zachciankom, współpracuje, ale na swoich zasadach. Koniec końców, to ona jest królową tego miejsca i to dla niej zjeżdżają się tu tłumy zachwycone jej różnorodnością o każdej porze roku. To na jej chwałę stworzono ten park – tajemniczy ogród, by człowiek zrozumiał, że natura gra tu pierwsze skrzypce, a on może jedynie piastować posadę u jej boku w roli skromnego asystenta.

Niewątpliwie największą atrakcją jest ogród z przyciętymi w najrozmaite kształty krzewy. Stanowi on żywą galerię, jedyną w swoim rodzaju, gdzie ponad sto sztuk, w większości cisów i bukszpanów, zostało uformowanych w surrealistyczne sylwetki. Większość „rzeźb” jest bezimiennych, co bystrzejsi mogą tu jednak wypatrzeć niektóre z figur szachowych takie jak Król i Królowa oraz symbol długowieczności i dostojności zamknięty w pięknej postaci pawia (gwoli ścisłości dodam, że jest ich tu aż cztery). Co do długowieczności znane są z niej cisy, a w ogrodzie możemy napotkać okazy liczące po 300 lat!

Polecam odwiedzić to miejsce z samego rana, by móc samotnie oddać się przyjemności spaceru po jeszcze uśpionym, z wolna budzącym się do życia ogrodzie. By z dala od innych odwiedzających zatopić się w jego wielkości, nasycić oczy bogactwem kolorów, napawać się do woli unoszącą się w powietrzu delikatną mieszanką woni, zgubić się między alejkami jak w bajkowym labiryncie. By po prostu odnaleźć w sobie radość dziecka z możliwości tak bliskiego obcowania z naturą.